Hiszpański strój narodowy

Hiszpania to kraj o bogatej historii i kulturze. Być może wielu przynajmniej raz w życiu zgłębiło wiedzę o tradycjach, flamenco i spektakularnych walkach byków. Ponadto bardzo interesujący jest strój narodowy narodu hiszpańskiego.

W naszym artykule opiszemy szczegółowo historyczne aspekty powstawania tradycyjnego stroju w Hiszpanii.

Rozwój tradycyjnego stroju Hiszpanii miał miejsce w ciągu 15-19 wieków.

W XVI wieku na dworze hiszpańskich Habsburgów zaczęto stosować sztywne ramy kostiumów, które były popularne przez cały wiek aż do XVII wieku. Miały wpływ na rozwój kostiumów w innych krajach europejskich.

Na kształt tradycyjnych tradycyjnych cech stroju wpływ miał rycerski wizerunek, etykieta dworu królewskiego i religia. Kostium podkreślał naturalność i harmonijne proporcje, typowe dla renesansu, ale z drugiej strony istniały specjalne kryteria ukrywania ciała.

W garniturach zawsze starali się przedłużyć linię barków za pomocą specjalnych rolek lub wydłużonej linii barkowej. Już w XVIII i XIX wieku zaczęła nabierać kształtu nowoczesna wersja stroju, której tematy obecne są w nowoczesnych modelach stroju narodowego.

Kostium dla kobiet zawsze wyróżniały się wyraźnymi i regularnymi liniami oraz trójkątną sylwetką. Sukienki miały gorset, ciasno zaciśnięty w talii, zamknięty dekolt w formie gorsetu o złożonym kroju.

Klatka piersiowa starała się, aby gorset był mniej przestrzenny. Przednia część gorsetu kończyła się ostrą peleryną. Do góry uszyli metalowy verteguade, na którym założono dwie spódnice. Górna część miała wysoki trójkątny krój i otworzyła dolną spódnicę, która zawsze miała inny kolor.

Oczywiście sukienki zdobiły różnego rodzaju elementy dekoracyjne, w postaci pasm pereł, złotych nici i ozdobnych siatek nici.

Rękawy sukienki były zazwyczaj długie i podwójne. Dolna warstwa była wąska, a górna warstwa mogła się zmieniać, na przykład, ze szczeliną w fałdzie, gdzie ramię było przekazywane. Zazwyczaj druga tuleja miała luźniejszy lub rozszerzony kształt, krawędzie rękawów elegancko zwisały. W stroju kobiecym miał kołnierz ze szczeciny, miał dekolt z przodu i otworzył szyję.

Opisany przez nas kostium był nieodłączny od przedstawicieli arystokracji.

Później, pod koniec XVIII i XIX wieku, strój kobiet wyglądał nieco inaczej. Była to dopasowana kamizelka z szerokimi klapami, nie było gorsetu, spódnicy z plisami na podłodze, mantilla, grzebień, wentylator i szal.

Integralnym elementem jest mantilla - peleryna z koronką, która zakrywa klatkę piersiową, ramiona i głowę. Grzebień był przymocowany wysoko do włosów w pozycji pionowej, a mantyla była pokryta na górze.

Tradycyjny strój dla mężczyzn w Hiszpanii składał się z koszuli, przyciętych spodni, tuniki i płaszcza przeciwdeszczowego.

Koszula została ozdobiona kołnierzem bryzhevy i wysokimi mankietami batystowymi, ozdobionymi koronką.

Przycięte spodnie były kuliste, czasem uzupełnione tkaniną dekoracyjną w postaci pionowych pasków. Takie spodnie nazywano także bragettami, a pod nimi noszono obcisłe pończochy - kalesony.

Kolett, jest hubonem, był krótką marynarką do linii talii lub do połowy ud. Miał obcisły styl, przedni zamek błyskawiczny, stójkę i zwężone rękawy z podszewkami na ramionach i odpinanym baskami.

Taki kołnierz był przyczyną pojawienia się falistego kołnierza. Jego zwyczajowa forma stopniowo stawała się coraz większa, dodawano do niej falbanki i koronki. Tak więc pod koniec XVI wieku. był już do 20 cm.

Płaszcze przeciwdeszczowe były wariantem odzieży wierzchniej, a miały różne formy. Mogą być skrócone lub wydłużone, z kapturem lub bez kołnierza. Największą popularnością cieszyły się peleryny peleryny, bez względu na to, czy były rozpięte na tym samym suwaku pod szyją. Peleryna była zawsze ozdobiona naramiennikami i efektownie wiszącymi szerokimi rękawami.

To właśnie w Hiszpanii po raz pierwszy w Europie zastosowano ramę w postaci pikowanej podszewki z waty, włosia końskiego i trocin. Ubrania zostały umieszczone na takiej ramie.

Później strój męski uległ znacznym zmianom. Teraz miał przyciętą kurtkę - figaro, obcisłe spodnie w przybliżeniu sięgające kolan, kamizelkę, pasek przykrywający talię, pończochy, trójkącikowy kapelusz, płaszcz przeciwdeszczowy i buty z klamrami.

Ogólnie rzecz biorąc, kostiumy dla dzieci były podobne do ubrań dla dorosłych. Chłopcy nosili spięte spodnie z legginsami i koszulą.

Dla dziewcząt wybrano rozkloszowaną spódnicę, koszulę, a także obroże o określonym kształcie. W przeciwieństwie do kostiumów dla dorosłych, dzieci były bardziej kontrastowymi odcieniami i wzorami.

Kolorystyka ubrań różniła się w zależności od okresu historycznego. Na początku średniowiecza był blady, nie-kolorowy odcień: czarny, brązowy, szary i biały. Były też stosunkowo jasne odcienie: fioletowy i zielony.

W XIX wieku kostiumy charakteryzowały się jasnymi kolorami, na przykład czerwonymi. Często ubrania zdobiono wzorami ze złota lub srebra. Były to głównie kwiaty lub groch.

Zazwyczaj w produkcji odzieży dominowały gładkie tkaniny monochromatyczne. W wiekach 18-19 rozpowszechnione stały się tkaniny wzorzyste, haftowane lub drukowane.

We wzorach często używane były motywy religijne, zwierzęta. Również tkaniny zostały ozdobione wstążkami, paskami i mnóstwem koronek.

Jak już zauważyliśmy, w kostiumach były wyraźne linie, za pomocą których stworzono trapezoidalne sylwetki i rozkloszowane style.

Wszystkie elementy garderoby różniły się swobodnym krojem, w tym męskie spodnie i koszule.

Męscy przedstawiciele nosili kapelusze wykonane z filcu lub kapeluszy, kapelusze, berety, kapelusze koloru czerwonego, podobne do czapek frygijskich.

Panie zdobione włosami o różnych twarzach ze spinkami i grzebieniami.

Zarówno w strojach damskich, jak i męskich biżuteria zawsze była wystawna. Mogą to być naszyjniki z pereł, paski wykonane z metali szlachetnych, kolczyki, pierścionki, paski, nietypowe guziki, łańcuszki, kamee i inne.

Mężczyźni nosili buty na niskim obcasie, głównie wykonane z miękkiej skóry lub aksamitu. Od połowy XVI wieku nastąpiły zmiany w kształcie butów, nos butów stał się ostrzejszy. Na aksamitnych butach wykonano rozcięcia, przez które widoczna była kolorowa podszewka.

Buty damskie były bardzo zróżnicowane. Wykonano je również z miękkiej skóry, aksamitu lub satyny. Od połowy XVI wieku Obcasy już zaczęły się pojawiać.

Kobiety zawsze starały się ukryć buty na spódnicy. Wyjątkiem były buty z grubymi drewnianymi podeszwami. Grubość podeszw świadczyła o dobrobycie pań.

Jest to przede wszystkim szeroka spódnica na podłodze.

Zwykle wykonane w ciemnych kolorach, często z drukowanymi wzorami.

Biała bluzka w nieszablonowym stylu uzupełnia spódnicę.Obowiązkowe szczegóły bluzki to: mankiety, koronki, a nawet żabot, falbanki, a materiał powinien być miękki i delikatny. Taka koszula natychmiast sprawia, że ​​cały obraz jest kobiecy.

Alternatywą są szerokie spodnie - spódnica lub rozkloszowane spodnie. Oprócz tonów monochromatycznych mogą być w pasku lub dużej komórce.

Bogata czerwona sukienka często kojarzy się z kulturą hiszpańską. Zwykle ma luźne dopasowanie lub wielowarstwowość.

Suknia z kwiatowym nadrukiem to kolejny atrybut hiszpańskiej kultury. Często jest noszony z czapką lub szalikiem z szerokim rondem.

Inny tradycyjny strój jest noszony razem z gorsetem w ciemnym kolorze, który jest noszony na bluzce lub osobno.

Jeśli mówimy o akcesoriach, dziewczęta często używają kwiatów, ozdabiają włosy lub przypinają ubrania. Innym ważnym akcesorium jest szal z frędzlami lub jasnym wzorem.